boek je vakantie bij de ANWB

Discriminatie is anno de 21ste eeuw nog steeds een groot probleem. Helaas krijgen ook veel kinderen hiermee te maken. De impact op een kind, zowel op korte als lange termijn wordt daarbij nog te vaak onderschat. Discriminatie: de impact op een kind is gebaseerd op mijn eigen ervaring. Zowel ik als mijn kinderen hebben te maken gekregen met discriminatie en alle gevolgen van dien.

 

Inhoud

Wat is discriminatie?

Als we Google erop los laten dan zien we dat discriminatie omschreven wordt als: ‘Het maken van onderscheid tussen personen en groepen, op basis van kenmerken zoals afkomst, ras, geloof, seksuele geaardheid, leeftijd, etc. Discriminatie kan onrechtmatig zijn, omdat het ingaat tegen het grondbeginsel dat alle mensen gelijk zijn.’

 

Waarom wordt er gediscrimineerd?

Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed waarom gediscrimineerd wordt. Wel weet ik dat ouders daarin vaak het slechte voorbeeld geven. En zoals het spreekwoord zegt: jong geleerd, oud gedaan. Het idee dat iemand superieur aan een ander mens is speelt een grote rol bij discriminatie. Onbekend zijn met andermans gewoonten en cultuur kunnen eveneens resulteren in discriminatie.

 

De gevolgen van discriminatie in het algemeen

Het is de angst voor het onbekende dat bewust of onbewust tot discriminatie kan leiden. Discriminatie kan onschuldig lijken, maar het kan ook buiten proportioneel zijn of worden en grote groepen beheersen. Op den duur kan dit leiden tot hevige strijd en zelfs oorlog.

 

Ik ben als kind gediscrimineerd

Het was eind jaren ’80 toen mijn ouders besloten om vanuit Duitsland naar Nederland te emigreren. Opgegroeid op het platteland vond ik het een spannend avontuur om niet alleen in een nieuw land, maar ook in een stad te gaan wonen. Uiteindelijk zijn we in Den Haag neergestreken en kon mijn nieuwe leven als 10-jarig Duits kind in een nieuw land beginnen.

Om zo snel als mogelijk te kunnen integreren hebben mijn ouders mij ingeschreven op een Nederlandse basisschool. Aangezien we de taal niet spraken is besloten mij de vierde klas over te laten doen in het Nederlandse schoolsysteem. Enthousiast als ik was stortte ik mij op het leren van de taal en dat lukte aardig. Binnen een maand kon ik de reguliere lessen al volgen.

Aan het einde van het schooljaar mocht ik mij de beste leerling van school noemen. Dat gold voor alle vakken, ook het Nederlands. Ik beheerste de taal en alle taalregels beter dan de kinderen die hier op waren gegroeid. Tot dan was er niets aan de hand, ik voelde me goed, was happy en dacht dat ik gewoon geaccepteerd was. Vooral omdat er vanaf dag 1 altijd kinderen bij ons op de stoep stonden om met mij te spelen.

Helaas was dit van korte duur. Onze school was te klein en moest fuseren. Toen begonnen de problemen en werd ik geconfronteerd met discriminatie. Van mof tot k…hoer en weet ik het allemaal. De meest nare benamingen kwamen naar voren. Ik werd buitengesloten (niet echt handig als je in een samengestelde klas van 18 of minder leerlingen zit) en vond het ineens niet meer zo prettig op school.

 

discriminatie impact kind buitengesloten

 

Het werd wat beter op de middelbare school, al hoorde je nog steeds mopperen over die mof. Gelukkig zag ik toen dat ik niet de enige was die te maken had met discriminatie. Kinderen van allochtone ouders werden vaak gediscrimineerd, ook al deed onze school er alles aan om dit te voorkomen.

Eenmaal de school achter me gelaten had ik de verwachting dat het gedaan zou zijn met discriminatie. Wat een illusie en goedgelovigheid! Al snel kwam ik erachter dat discriminatie iets is van alle leeftijden. De grootouders van mijn man waren op zijn zachtst gezegd niet blij met een Duitser in de familie. De man die mijn rijexamen afnam keek naar mijn paspoort en met de onheilspellende vraag: ‘Oh, je bent Duitser’ was de kans op slagen 0%. Inderdaad, ik was gezakt voor mijn rijbewijs en dat terwijl ik gewoon perfect had gereden.

Toen ik het paspoort eenmaal ingeruild had, kwamen er andere momenten op mijn pad dat ik te maken kreeg met discriminatie. Bijvoorbeeld over het feit dat ik een vrouw ben. Of dat ik tienermoeder was (en in de ogen van velen niet geschikt om zo jong een kind te krijgen en op te voeden).

 

Discriminatie van mijn kinderen

Hoe graag had ik de pijn die ik doormaakte mijn kinderen willen besparen. Misschien was het achteraf een minder goede beslissing om te emigreren met mijn kinderen, ik weet het niet. Feit is dat mijn kinderen ook geconfronteerd zijn met discriminatie.

Wij zijn in 2004 naar Suriname geëmigreerd als jong, blank gezin. Voor ons was dit geen probleem en de kinderen hadden er ook geen moeite mee. Natuurlijk val je op, maar de mensen leken zo vriendelijk en aardig.

Helaas schijn bedriegt en het duurde dan ook niet heel lang voordat mijn kinderen te maken kregen met discriminatie. En dan heb ik het in eerste instantie niet zo zeer over discriminatie door kinderen. Kleuters accepteren elkaar over het algemeen goed, ongeacht kleur, cultuur en achtergrond. De verandering kwam op de basisschool, waar het de leerkrachten en ouders waren die hun kinderen erop attendeerden dat mijn kinderen anders waren.

Dat werd helaas van kwaad tot erger en voor mijn zoon liep het dusdanig uit de hand dat wij hem uit zelfbescherming van school moesten halen. De volgende school was evenmin een goede keuze en pas na tussenkomst van het ministerie kon hij zijn basisschool elders afmaken. Niet dat toen alles op rolletjes liep maar de discriminatie bleef beperkt.

Hoe anders was het voor mijn dochter. Zij was altijd de stille (en sterke) en liet nooit blijken dat zij gebukt ging onder discriminatie en gepest. Hier zijn we pas een paar jaar geleden achter gekomen, toen zij naar de middelbare school ging.

 

Discriminatie: de impact op een kind

Natuurlijk zijn al deze ervaringen ons niet in de koude kleren gaan zitten. Alhoewel ik een sterke persoonlijkheid heb, vind ik het soms nog behoorlijk pijnlijk hoe ik als kind behandelt ben. Ik ben niet zo opgevoed en heb nooit naar iemands kleur of omstandigheden gekeken. Mijn vriendenkring was altijd een mengelmoes van de meest uiteenlopende kleuren en nationaliteiten. Nog steeds heb ik een kleurrijke familie en daar ben ik trots op.

Door alles heen kan ik alleen zeggen dat de impact van alles op mij door de jaren heen gesleten is. Vergeten doe ik het niet, maar de pijn van het moment ligt achter mij. Het zegt veel meer over het karakter van de mensen die mij gediscrimineerd hebben, dan over mijzelf. Is de discriminatie over? Nee, want als blanke tussen Surinamers blijf je opvallen, maar ik zelf trek me er niets van aan. Jammer als je mij anders behandelt, maar nogmaals: dat is jouw probleem!

Ik wou dat dit ook van toepassing was op mijn kinderen. De impact op mijn kinderen is namelijk een heel stuk groter. Zij voelen zich vaak niet meer welkom en vinden het pijnlijk. Als moeder zie ik ook dat het impact heeft op het zelfvertrouwen van mijn kinderen. De dingen die zij mee hebben gemaakt zijn nog lang niet vergeten.

Erover praten is moeilijk. Je eigen identiteit vinden na alle discriminatie is moeilijk, want je weet dat er groepen zijn die je niet zullen accepteren hoe hard je ook je best doet. Weg is de onbevangenheid om met iedereen als een gelijke om te gaan. Wantrouwen tegenover mensen is daarvoor in de plaats gekomen.

De tijd zal leren of mijn kinderen het gebeurde een plekje kunnen geven. Ik kan alleen maar hopen dat ze zichzelf anders opstellen tegenover anderen.

 

Buitensluiten van kinderen

Overigens is het niet alleen discriminatie wat een enorme impact heeft op een kind. Ook kinderen zomaar buitensluiten maakt impact. Deze moeder weet er helaas alles van, want haar zoon wordt buitengesloten.

 

Weg met discriminatie

Wat zou het toch mooi zijn als discriminatie uitgebannen werd. Kinderen kunnen dan opgroeien zonder vooroordelen, zonder elkaar in een hoekje te stoppen, in alle vrijheid, gewoon als kind. Ongeacht de kleur en (culturele) achtergrond.

Op dit moment blijft het een droom, een utopie en zal elk kind dat geconfronteerd wordt met discriminatie erover heen moeten groeien. Toch blijft het iets dat altijd een rol zal spelen in het leven. Misschien niet op de voorgrond, maar de gedachte dat iemand je niet accepteert vanwege je kleur of achtergrond zal er altijd zijn en blijven.

Onderstaande video maakt het nog eens duidelijk, waarom discriminatie eigenlijk nergens op slaat, want vaak heb je veel meer gemeen met de ander dan je denkt.

 

Heb jij wel eens te maken gehad met discriminatie? Zijn je kinderen wel eens gediscrimineerd? Hoe ga je hiermee om?

 

Dokteronline.com

22 REACTIES

  1. wow wat heftig dat jij en je kinderen dit hebben moeten meemaken. Ik ondervind vaak discriminatie omwille van vrouw zijn of dat ik ‘maar’ een diploma zorgkundige heb daarom nooit hoge school kon doen (ze hebben me letterlijk buiten gepest)

    • Precies, als vrouw zijnde krijg je ook al vaak te maken met discriminatie. ‘Maar’ een diploma zorgkunde? Daar mag je toch gewoon trots op zijn!

  2. Ik denk dat iedereen in zekere zin te maken krijgt met discriminatie en vrouwen ook. Jammer dat het zo moet gaan in de wereld en ik denk dat het ook nooit weg zal gaan.

  3. Bah wat vervelend zeg!!! Discriminatie komt inderdaad helaas veel te vaak voor! En het erge is dat de meeste mensen het niet eens doorhebben dat ze dat doen. Ik vind het een verschrikkelijk iets. Je kan mensen er zo mee kwetsen.

    • Ik wil niet zeggen dat mensen het niet door hebben. In onze gevallen ging het om bewuste discriminatie helaas, vooral bij het behalen van mijn rijbewijs en mijn kinderen die gepest werden. Maar inderdaad: mensen zouden eens na moeten denken over de gevolgen van hun woorden.

  4. Nee, hoewel ik wel eens opmerkingen kreeg als kind dat ik een bril droeg. Maar dat viel wel mee. Wat naar dat jij er zo’n last van hebt gehad!

  5. Discriminatie is het in hokjes stoppen van mensen. Het ontstaat grotendeels uit onzekerheid bij de overkant. jammer dat dit in deze tijd nog steeds voorkomt. Heb er zelf door mijn kleurtje / afkomst vaak mee te maken en vind achterlijk!

  6. Wat erg dat je hier mee te maken hebt gehad. Discriminatie is verschrikkelijk! Ik hoop dat je het van je af kunt zetten en het als hun gebrek ziet er niet die van jou.

    • Inmiddels ben ik wel zo ver om het achter me te laten, maar toch heeft het zijn sporen nagelaten (daar komt bijvoorbeeld ook mijn onzekerheid en verlegenheid vandaan).

  7. Volgens mij hebben mijn dochter en ik nog nooit last gehad van discriminatie, al word ik soms wel raar aangekeken (of krijg ik gemene opmerkingen) omdat ik een maatje meer heb…

    • Wees blij dat je er nooit mee te maken hebt gehad. Wel triest dat mensen gemene opmerkingen maken omdat je een maatje meer hebt. Wellicht geen discriminatie, wel pesterij

  8. Wat kan discriminatie toch bizar heftig zijn. Ik kan me er weinig bij voorstellen als Nederlandse wonend in Nederland, maar echt wat maakt nationaliteit of huidskleur nou uit. Goed dat je je verhaal deelt.

  9. […] Ik weet niet wat ik erger vind, het feit dat onze mooie jongen alwéér niet op een kinderfeestje van één van zijn vriendjes mag komen, óf het feit dat de moeder van dit jongetje (een vriendin dus), heeft besloten dat hij niet mag komen. Het zijn niet de kinderen die hem er niet bij willen hebben, het zijn de ouders die het ontmoedigen of zelfs verbieden. Het maakt me zó verschrikkelijk verdrietig dat deze kinderen actief geleerd wordt om een kind buiten te sluiten omdat hij een pleegkind is. Het lijkt een beetje op discriminatie. […]

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in