Het versieren van het lichaam is al zo oud als de mensheid. In het Westen gaat het meestal om piercings en tatoeages. De lichaamsversieringen in diverse culturen verschillen hier enorm van: van ringen om de nek tot lippen met daarin complete borden.
Inhoud
Lichaamsversieringen in diverse culturen
Vroeger werden vooral armbanden, kettingen, neusringen en veel make-up als lichaamsversiering gebruikt. Tegenwoordig zijn de mogelijkheden om het lichaam te versieren haast eindeloos. Een tatoeage, een piercing (op heel veel verschillende plekken van het lichaam), make-up (al dan niet permanent), body-glitter tatoeages (dus tijdelijk), henna en ga zo maar door. Lichaamsversieringen zijn voor veel Westerse mensen gewoon een modeverschijnsel. In andere landen ligt dat net iets anders. Daar hangt het versieren van het lichaam vaak samen met de cultuur waarin men groot is gebracht. Lichaamsversieringen die wij wellicht bizar of op zijn minst apart vinden.
De Hindoestaanse vrouwen en hun bindi
De bindi is de (meestal) rood gekleurde stip die Hindoestaanse vrouwen tussen hun ogen hebben. Deze moet niet verward moet worden met het roodgekleurde deel aan het begin van de haargrens nabij het voorhoofd. Beidem stippen hebben namelijk een heel andere betekenis.
De Bindi is bedoelt als bescherming tegen boze geesten en verhoging van de concentratie. De andere rode ‘vlek’ vlakbij het haar maakt duidelijk dat de vrouw in kwestie getrouwd is. Dit is tevens een waarschuwing voor mannen om een zekere afstand te bewaren (een gewaarschuwd mens telt immers voor twee).
De Joodse lichaamsversieringen: van bakkebaarden tot de Peyos
Wie kent ze niet? Joden zijn al snel te herkennen aan hun zwarte kleding, hun keppeltje of zwarte hoed en natuurlijk aan de pijpenkrullen. Ook opvallend zijn de grote bakkebaarden. De Peyos is echter iets anders: dat zijn de haren aan de zijkant groeien en die niet afgeknipt worden, maar gewoon opgerold worden. Ook dit is een vorm van lichaamsversiering, al is het in dit geval niet alleen een culturele uiting, maar meer nog een religieuze uiting.
De geverfde Aboriginals
De Aboriginals staan bekend om hun lichaamsversieringen met witte verf. Tegenwoordig dienen deze versieringen niet meer zozeer de spirituele kant van de Aboriginals, als wel het feit dat ze zich in de patronen willen onderscheiden. Door bepaalde patronen kunnen de mensen elkaar onderling herkennen en sommige patronen geven ook aan dat het om een speciale gelegenheid gaat.
Vrouwen met ringen om het nek
Dit is een vorm van lichaamsversiering dit in Azië voor het grootste deel aan het verdwijnen is. Bepaalde volkeren in Afrika echter hanteren deze vorm van lichaamsversiering nog steeds. De ringen worden al vanaf jongs af aan om de nek van de draagster gedaan. Hierbij wordt de optische indruk gewekt dat de nek uitgerekt is. Dit is echter niet het geval: de ringen drukken de ribben, het sleutelbenen en de schouders naar beneden.
Dat dit ongezond is blijkt uit het feit dat vrouwen niet meer op een normale manier kunnen leven: wanneer zij hun hoofd achterover houden verliezen zij hun evenwicht en vallen zij. Vroeger werden deze ringen gedragen omdat de mannen hun vrouwen onaantrekkelijk wilden maken voor andere mannen en tijgers. De nek kon niet meer door worden gebeten door de tijger. De lange nek zou ook duiden op afstamming van de draak met een zwanenek.
Tegenwoordig zien de vrouwen het meer als een traditie die ze in ere willen houden. Overigens zal de nek weer zijn gewone positie innemen als de ringen verwijderd en niet meer gedragen worden. Dit moet echter onder toezicht gebeuren, omdat de nek geen houvast meer heeft als de ringen verwijderd zijn.
De Mursi vrouwen met lipschotel
Wie kent ze niet? Afrikaanse vrouwen die een bord in hun lip hebben, waardoor de lippen zwaar uitgerekt zijn. Dit zorgt ervoor dat een fatsoenlijk leven in onze (Westerse) ogen nagenoeg onmogelijk lijkt. De schotel wordt als volgt geplaatst. Er wordt in de onderlip een snee van 2 cm gemaakt. Na het schoonmaken van de snee wordt er klei in de wond gedaan.
Is de wond eenmaal dicht dan zal er steeds een grotere lipschotel voor in de plaats gezet worden. Om dit te kunnen doen worden ook twee onder/voortanden verwijdert. Aan de grootte van de schotel kan een toekomstige echtgenoot zien of de vrouw rijk is of niet (hoe groter het bord hoe groter de bruidsschat). Meer info over deze stam: http://www.vakantie-in-afrika.com/mursi.html
Permanente insnijdingen door Afrikanen en Aboriginals
In beide culturen is het onder bepaalde stammen gemeengoed om het lichaam of specifiek het gezicht te voorzien van inkervingen met een bepaald patroon. Deze inkervingen worden met een mes of bamboestok gemaakt en de littekens zijn blijvende lichaamsversieringen. Deze vorm neemt ook in het Westen in populariteit toe: het is voor velen een andere vorm van tatoeëren.
Lotusvoetjes
Een traditie die gelukkig niet meer veel gehanteerd wordt, is die van de zogenaamde lotusvoetjes. Hierbij worden de voetjes van Chinese vrouwen ingebonden. Door het inbinden gingen de kleine tenen allemaal breken en de grote teen groeide recht. Dit zorgt ervoor dat de voeten heel klein en sierlijk bleven, maar wel zwaar misvormd zijn. Ook dit had weer te maken met de heersende cultuur. Overigens leden de meisjes en vrouwen helse pijnen. Toen het ritueel van de lotusvoetjes verboden werd en de omzwachtelingen van veel vrouwen verwijderd werden, moesten ze opnieuw helse pijnen doorstaan. De misvormingen en groei van de voeten toen ze eenmaal vrijheid kregen, zorgde voor veel problemen.
Lichaamsversieringen: een kwestie van smaak
In het Westen zijn lichaamsversieringen niet meer afhankelijk van een bepaalde cultuur, maar meer een kwestie van eigen smaak. Wie geen gewone lichaamsversiering wil kan ook voor de extremere varianten gaan, zoals: hoorntjes, kattenogen, snorharen als een dier enz. Wat de reden ook is om een lichaamsversiering te nemen: smaken verschillen.
Heb jij een opvallende piercings? Een piercings op een aparte plek of een andere lichaamsversiering?
Bijzonder om te lezen, wat een bizarre ‘versieringen’ we kunnen vinden in de wereld. Voor ons westerlingen vaak heel gek. De traditie met de ringen om de nek wordt helaas vaak in stand gehouden door het toerisme, heb ik geleerd toen ik inheemse dorpjes in het noorden van Thailand bezocht.