Bijzonder beroep: rouw- en uitvaartspecialist gericht op kind en gezin

In de nieuwe serie bijzondere beroepen vertellen lezers welk bijzonder beroep zij hebben. Vandaag in een bijzonder beroep: rouw- en uitvaartspecialist gericht op kind en gezin. Want hoe vang je een gezin en vooral kinderen op na het overlijden van een ouder?

Kiezen van een beroep dat bij je past

Soms weten mensen als van kinds af aan wat ze willen, anderen ontdekken het pas op latere leeftijd. Daarnaast zijn er ook heel wat mensen die van hun passie of hobby hun werk kunnen maken. En dan heb je nog de groep mensen die per ongeluk tegen iets aan loopt en daar hun beroep van maakt.

Welk beroep je ook kiest: zorg dat je het naar je zin hebt en dat je met plezier je werk kunt doen. Alleen dan is werken geen last meer. En heb je nog niet gevonden wat je graag zou willen doen, blijf zoeken: er komt een dag dat je het beroep dat echt bij je past gevonden hebt.

Vorige week kon je al lezen over Dave die jongleur en variétéartiest is. Deze week is het de beurt aan Richard, die rouw- en uitvaartspecialist is, gericht op kind en gezin.

Mijn naam is Richard Hattink, ik ben dé rouw- en uitvaartspecialist voor jonge gezinnen waar een ouder komt te overlijden. Ik begeleid het gezin voor het overlijden, verzorg de uitvaart en ben na de uitvaart nog betrokken in het gezin.

Ik werkte onder andere samen met Manu Keirse en Robert Neimeyer; gaf les als HBO-hoofddocent voor het vak Verlieskunde en de minor Beroepsmatig omgaan met Rouw- en verliessituaties en geef al jaren internationaal trainingen over rouw bij kinderen.

Daarnaast ben ik de voorzitter van Stichting AchterDeHand, een stichting die zich hard maakt om mensen die financieel uitgedaagd zijn een uitvaart vorm te geven. Verder ben ik promovendus bij de Universiteit van Humanistiek, en daar ben ik bezig met een onderzoek naar speelse ritualistiek voor kinderen onder 12 jaar rondom het overlijden van een ouder. Ow ja, én ik heb uitvaartspeelgoed ontwikkeld om met kinderen laagdrempelig over dit thema te kunnen praten

Lang geleden raakte het gedrag van kinderen rondom overlijden mij. Tel hierbij mijn eigen ervaring toen ik nét de lerarenopleiding afgerond had en in 1 schooljaar: 2 ouders, een leerling en mijn stagiaire verloor en je snapt misschien waar mijn drive voor dit werk vandaan komt.

De lezingen en de trainingen hiervoor kwamen eigenlijk – na allerlei opleidingen – als eerste. En toch… toch bleef er ‘een gat’ en bleef er iets knagen aan mij. Dat gat heb ik gedicht met mijn gespecialiseerde uitvaartonderneming. Er gebeurt tenslotte iets anders in het gezin waar een ouder van 80 overlijdt, met kinderen in de 50; of in een gezin waar een ouder van 40 overlijdt met kinderen van 5.

Ik ben in 1999 begonnen in dit vak; met hier en daar een uitstapje in onderwijsland. Het mooiste aan dit vak is enerzijds de afwisseling tussen gezinsbegeleiding en anderzijds de trainingen die ik mag geven in zowel binnen- als buitenland.

Ik maak veel bijzonders mee in mijn vak en zou er weken aan een stuk over kunnen praten. Wat mij nu even te binnen schiet is die ene keer dat we gingen spekhappen (dat spelletje met snoepspek) tijdens een uitvaart.

Ook het kind dat met emmertje en schepje meeging om mama te begraven, maar ook het kind dat dacht dat ik kwam om papa door de wc te spoelen; net als de goudvis die ik doodging zijn maar een paar voorbeeldjes.

Het is en blijft een bijzonder beroep, waarbij je dichtbij mensen staat die door de moeilijkste momenten in het leven moeten zien te komen.