Soms kom je mensen tegen met wel heel bijzondere beroepen. Al een paar weken kun je lezen welke welke bijzondere en unieke beroepen lezers hebben. Vandaag in een bijzonder beroep: jongleur en variétéartiest.
Inhoud
Kiezen van een beroep dat bij je past
Soms weten kinderen al wat ze later willen worden (en houden hier ook echt aan vast), soms ontdekken mensen dat pas op latere leeftijd. Daarnaast zijn er mensen die van hun hobby of een passie hun fulltime job kunnen maken, om zo geld te verdienen. En tenslotte heb je nog een groep mensen die ogenschijnlijk per ongeluk tegen iets aanlopen waar ze hun beroep van maken.
Uiteindelijk maakt het niet zo veel uit welk beroep je kiest: het belangrijkste is dat je het naar je zin hebt en je werk met plezier doet. Heb je dat niet dan is werken een last, wat in het slechtste geval kan leiden tot een burnout. Heb je nog niet gevonden wat je echt die voldoening geeft? Blijf dan vooral zoeken. Ook voor jou komt er zeker een dag dat je een beroep vindt die echt bij je past.
Vorige week kon je al lezen over Charlotte die draagconsulente is. Deze week is het de beurt aan David, die jongleur en variétéartiest is.
Over David
David (www.davidseverins.com/) is geboren op 11 juli 1988 in Nijmegen. Toen ik nog maar een paar jaar oud was nam mijn vader mij mee naar Circus Aladdin dat op Plein 1944 zijn tenten had opgebouwd. In die tijd mochten circussen in Nijmegen nog in de binnenstad staan. De show bestond uit allerlei acts uitgevoerd door een handje vol artiesten onder de leiding van Ben Tertoole.
Ben trad zelf als sterke man op onder de naam El Hector. Aan het einde van zijn act klom hij aan twee ladders omhoog met om zijn middel een riem waaraan een levend paard hing. Dit beeld staat me nog zo bij. Ik kon niet geloven dat iemand zo sterk was. Een andere artiest die er voor mij uitsprong was tempojongleur Ronny Boy. Ronny jongleerde razendsnel met balletjes, hoeden en sigarenkistjes.
Het bezoek aan Circus Aladdin heeft veel indruk op mij gemaakt. De jaren erna gingen mijn vader en ik naar elk circus dat in Nijmegen en omstreken te zien was. De artiesten waren helden in mijn ogen. Ze konden dingen die andere mensen niet konden en kregen daarmee het publiek op het puntje van hun stoel. Dat was pure magie. Ik wilde dat ook en begon te oefenen op mijn slaapkamer.
Als eerste leerde ik om een ballon op een stokje op mijn neus te balanceren. Dat
lukte vrij snel. In het circus vond ik de jongleurs vaak het meest indrukwekkend en jongleren was iets dat ik goed thuis kon oefenen. Ik vroeg voor elke verjaardag, Sinterklaas en Kerst nieuwe jongleerattributen waar ik dan meteen mee aan de slag ging.
Na veel oefenen kon ik dan eindelijk een paar trucs. Er was toen nog geen Youtube waarop ik jongleer tutorials kon bekijken. Als we naar het circus gingen keek ik heel goed naar wat de jongleurs deden en dan ging ik dat thuis na proberen te doen, inclusief de show presentatie. Ik imiteerde alle bewegingen en houdingen van
de professionele jongleurs.
Ik wilde ook graag optreden. Ik hing dan een oud gordijn tussen twee
bomen in de straat en nodigde alle buurkinderen en hun ouders uit om te komen kijken. Ook trad ik wel eens op tijdens weekvieringen op school. Vaak deed ik dan een clownsact waarin ik ook jongleertrucs liet zien. Toen ik een jaar op 10 was besloot ik om voor de supermarkt in de wijk te gaan staan met een paar jongleerballen. Ik had een petje voor mij op de grond gelegd en tot mijn verbazing gooiden best veel mensen daar geld in. Ik had al vrij snel genoeg geld opgehaald om een zak chips te kopen. Het besef dat ik geld kon verdienen met mijn hobby was mindblowing.
Van optreden op Koninginnedag tot eerste contract
Vanaf dat moment legde ik overal waar ik op ging treden een pet neer. Mijn grootste winst behaalde ik elk jaar op de rommelmarkt tijdens (toen nog) Koninginnedag.
Op mijn twaalfde ging ik met mijn vader naar de show van The Flying Karamazov Brothers in de schouwburg in Nijmegen. Deze Amerikaanse groep artiesten combineren jongleren met muziek en comedy. Ik had nog nooit jongleurs gezien buiten de context van het circus. Er ging een hele nieuwe wereld voor me open. Deze jongleurs konden ook verhalen vertellen, ze maakten mensen aan het lachen en konden instrumenten bespelen.
Het zette me aan het denken. Misschien kon ik mijn shows interessanter maken door er ook een verhaaltje of typetje aan toe te voegen. Dit idee zag ik later ook terug in de shows van het Canadese Cirque Du Soleil. Deze nieuwe invloeden hebben ervoor gezorgd dat ik wat meer ging nadenken over het concept van mijn acts.
Kostuums en muziekkeuze werden even belangrijk als de trucs. Als ik straatshows deed dan droeg ik meestal een zwart-wit gestreept shirt, zwarte bretels en had ik een hoedje op. Ik verwerkte dan ook wat komische mime-elementen in mijn shows en haalde grapjes uit met het publiek.
Op mijn 16de trad ik wederom op op de rommelmarkt tijdens Koninginnedag. Op een gegeven moment werd ik aangesproken door een man. Hij vertelde dat hij van de Oranjevereniging was en dat hij mij graag wilde boeken voor Koninginnedag het jaar erop. Daar zei ik natuurlijk meteen ja op. Hij mailde mij een contractje. Ik voelde me heel wat op dat moment. Het was mijn eerste officiële opdracht.
Al mijn voorbeelden hadden een website, dus ik vond dat ik ook een website moest hebben. Ik bouwde er één met zo’n gratis webbuilder. Deze site stuurde ik ook naar een aantal artiestenbureaus. Een van de bureaus mailde vrijwel meteen terug. Ze waren op zoek naar iemand die tijdens een bedrijfsfeest kon helpen bij het geven van circusworkshops en aansluitend een optreden kon verzorgen. Een paar weken later stond ik ineens op te treden in een grote feesttent voor een paar honderd man. Dat was een geweldig gevoel.
Bijzonder beroep: jongleur en variétéartiest
Op mijn 18de haalde ik mijn HAVO diploma. Ook al wilde ik koste wat het kost professioneel artiest worden, ik kreeg toch koudwatervrees. Ik wilde voor de zekerheid toch een diploma op zak hebben voor als het me niet zou lukken om te leven van het artiestenvak. Ik ben toen gaan studeren aan de PABO. Dit heb ik een half jaar volgehouden, maar het voelde niet goed. Het was niet wat ik écht wilde.
Datzelfde jaar startte in Rotterdam een nieuwe opleiding, Codarts Circus Arts. Naast circustechnieken kreeg je er ook dans- en theaterles. Dit sprak me aan en ik deed
auditie. Ik werd aangenomen en verhuisde naar Rotterdam. Hier heb ik vier jaar lang gewerkt met de Duitse jongleerdocent Gregor Kiock. Gregor hielp mij met het verbeteren van mijn jongleertechniek en bij het uitdenken en uitwerken van een jongleeract waarin ik met ringen en een hoepel jongleerde op klassieke muziek.
Tijdens mijn afstudeerjaar liep ik ook stage in de dinershow van Frank Wentink en Marc Forno in Studio 21 in Hilversum. Ik trad op tijdens het hoofdgerecht. Hier heb ik veel geleerd. Bijvoorbeeld dat je vooraf moet nadenken over wat voor licht je tijdens je act wilt en hoe je dit uitlegt aan een lichttechnicus. Ik leerde ook dat de show altijd doorgaat en dat je alles moet geven. Ook als je moe bent of een slechte dag hebt. Het was een bijzondere plek met gepassioneerde en gedreven vakmensen.
Ik studeerde af van Codarts in 2011. Dat jaar en het jaar erop gebeurde er heel veel. Ik werd geselecteerd om deel te nemen aan internationale circusfestivals. Ik kreeg een contract in de Duitse variétéshow van Stephan Masur en ging op tournee door de Nederlandse theaters met Wintercircus Martin Hanson.
In 2012 werd nog een andere grote droom werkelijkheid. Ik mocht optreden in de Franse TV show “Le Plus Grand Cabaret Du Monde”. Deze show werd tweewekelijks uitgezonden op France 2 en TV5 Monde. Ik heb jarenlang naar deze show gekeken, thuis vanaf de bank, hopend dat ik er ook ooit zou staan.
Het jaar dat ik afstudeerde nam ik de gok en ik stuurde een DVD met daarop mijn act naar het artiestenbureau in Parijs dat alle acts boekte voor deze show. Een paar weken later liep ik in de stad en werd ik gebeld door een Frans telefoonnummer. Het was het artiestenbureau met de vraag of ik mee wilde werken aan het nieuwe seizoen. Het voelde geweldig om hiervoor gevraagd te worden. Het was een soort erkenning vanuit het vak dat ik goed genoeg was. Dat ik erbij hoorde.
Ik ben toen met de Thalys naar Parijs gegaan en heb de volgende dag de show opgenomen. Mijn act ging goed en ik kreeg een staande ovatie. Het was bijzonder om daar te zijn, maar door de zenuwen heb ik er niet echt van kunnen genieten. Dat kwam pas op de terugweg. Ik ben in de bistro coupé van de Thalys gaan zitten en heb een glas wijn besteld. Toen pas realiseerde ik me dat dit toch wel een hele bijzondere ervaring was. Ik denk hier nog vaak aan terug als ik op een bijzondere plek mag optreden. Ik probeer altijd in het moment te blijven en ergens van te genieten als het gebeurt.
In 2013 werd ik gevraagd om op te treden in een show in Rotterdam met de titel “Vegas aan de Maas”. Het was een productie van presentator en zanger, Dave van der Wal en illusionisten Christian en Bianca Farla. Het was een voorstelling met magie, variété en zang. Christian en Bianca kende ik van de tv-show in Parijs. Naast mijn soloact deed ik ook nog een act samen met Dave. Hij zong het nummer “Maybe This Time” uit de musical Cabaret en ik jongleerde daarbij.
De klik was er direct en we besloten samen verder te gaan. We hebben allebei een grote passie voor het variété. Deze theatervorm is in Nederland niet meer zo bekend. In landen als Frankrijk en Duitsland nog wel. Daar zijn zelfs speciale variététheaters. Wij (Dave en ik) hebben het tot onze missie gemaakt om variété weer in Nederland op de planken te krijgen. We begonnen met het zoeken naar een geschikte locatie.
Geen enkel theater wilde met ons samenwerken vanwege de onbekendheid van het variété. Uit pure noodzaak hebben we daarom in 2017 een Spiegeltent uit België laten komen en in de binnenstad van Rotterdam neergezet rond de Kerstdagen. We hadden een internationale cast die bestond uit bevriende artiesten. Stuk voor stuk toppers in hun vakgebied. De show sloeg aan bij het publiek en we hebben daarna nog drie edities van ons Wintervariété geproduceerd. We kregen daardoor meer bekendheid waardoor nu ook andere partijen met ons willen samenwerken en we aan het uitbreiden zijn naar andere plaatsen in Nederland.
Bijzondere anekdote van een jongleur en variétéartiest
Ik hou van het variété. Van de mensen die het maken en de mensen die het bezoeken.
Variétéartiesten zijn kleurrijke, interessante en toegewijde mensen. Het is daarom ook nooit saai in de kleedkamer. Iedereen heeft wel verhalen over bijzondere of gekke opdrachten of locaties. Zelf heb ik ook gekke dingen meegemaakt.
Zo stond ik ooit in een show in Turkije waar mij van te voren werd verteld dat ik vanaf het podium geen oogcontact mocht maken met de dames in het publiek, omdat anders hun mannen boos zouden worden. Ik heb toen maar constant naar de muur achter in de zaal gekeken tijdens mijn act. Dat was erg ongemakkelijk.
Ik heb ook wel eens opgetreden op een evenement in Spanje. Ze hadden een kamer voor me geregeld waar ik kon slapen. Dit bleek een studentenkamer te zijn van iemand uit de organisatie. Ik zag al meteen dat het bed al een tijdje niet was verschoond. Ik heb bovenop het bed geslapen met al mijn kleren nog aan. De volgende dag in het theater hoorde ik van de andere artiesten dat ze met z’n drieën of vieren op één kamer lagen en dat er niet eens voor iedereen een bed was. Ik had het dus eigenlijk nog best goed.
Gelukkig heb ik ook hele mooie dingen meegemaakt zoals de TV show in
Parijs en de circusfestivals waar ik voor werd uitgenodigd. Ook bijzonder was de keer dat ik werd gevraagd om op te treden met een 60-koppig orkest in het prachtige concertgebouw in Luzern, Zwitserland. Ik kreeg gewoon kippenvel toen ik tijdens de repetitie het orkest voor het eerst hoorde spelen. De act had ik vooraf in Nederland gemaakt aan de hand van een bandopname. Om het dan samen te zien komen ter plekke in die concertzaal was zo gaaf. Er gaat ook niks boven live muziek tijdens een voorstelling. Jammer genoeg is het te duur om altijd muzikanten mee te nemen. Anders zou ik dat zeker doen.
In de toekomst hoop ik vaker de theaters in te kunnen met mijn eigen show. Het idee voor een soloprogramma ontstond kort voor de pandemie. In de jaren ervoor had ik zo veel acts bedacht en uitgewerkt. Al die acts samen vormden op zichzelf al bijna een avondvullend programma. Samen met regisseur Andreas Scharfenberg werkte ik aan de voorstelling, #JUGGLER die ik vervolgens heb getry-out in Theater In De Lugt in Overschie en later heb gespeeld in het Rietveld Theater in Delft.
Ik was gewend om het publiek in 5 à 6 minuten alles te laten zien. Het fijne van
een theatershow is dat ik nu meer tijd heb om een band op te bouwen met het publiek. Ik leer ze beter kennen en zij mij. Het voelde als een logische stap om deze show te maken en ik weet zeker dat het me op nieuwe, bijzondere plekken gaat brengen.
