De ware Bijbelse oorsprong van het christelijke Kerst is heidens

We gaan de kerstdagen tegemoet en dat betekent voor veel mensen ook weer Kerst vieren. Veel christenen vieren de geboorte van Jezus, dat is echter fout. De ware Bijbelse oorsprong van het christelijke Kerst is heidens

De ware Bijbelse oorsprong van het christelijke Kerst is heidens

Veel mensen weten dat het christelijke Kerst niets met de Bijbel te maken heeft en geen ware Bijbelse oorsprong kent.  Het heeft alles te maken met het alom bekende zonnewendefeest en toch is er wel degelijk een Bijbelse verklaring voor het christelijke Kerstfeest.

Wellicht heel anders dan je zou denken, aangezien het in deze gaat om een ingewikkelde incestrelatie tussen een moeder en haar zoon. Een relatie waaruit later de typerende moeder/kind verering uit voort zou komen die we terugvinden in onder andere de verering van Isis en Osiris tot aan de verering van Maria met Jezus toe.

Waar komt het Bijbelse Kerstfeest vandaan? Het incestverhaal van Semiramis en Nimrod

Om op deze vraag een antwoord te kunnen geven moeten we terug naar een Bijbels verhaal. Dit verhaal vind je terug in het Oude Testament. Het verhaal van Nimrod. Velen zullen deze naam herkennen van het verhaal waarin de stad Nineve door deze Nimrod gebouwd werd. De naam ‘Nimrod’ is Hebreeuws en is afkomstig van ‘Marad’ wat betekent ‘hij rebelleerde’. En hier begint een vroege geschiedenis van incest: Nimrod trouwde met zijn eigen moeder Semiramis.

Na de val van de toren van Babel trok Nimrod als machthebber naar Assyrië, waar hij de stad Nineve (bekend van het verhaal van Jona en de walvis) stichtte. Zijn vroegtijdige dood zorgde ervoor dat alle macht in handen kwam van zijn moeder/vrouw Semiramis. Omdat haar de macht leek te ontglippen riep zij de bevolking op dat ze haar overleden zoon/echtgenoot, die inmiddels getransformeerd zou zijn in de Zonnegod of Gever van Leven, moesten blijven eren en gedenken.

Later zou Nimrod bekend komen te staan als Baäl en degenen die de religie volgden die Semiramis had geschapen zouden Baäl-aanbidders worden genoemd. Zij werden geassocieerd met heidense verafgoding, aanbidding van demonen, mensenoffers en andere praktijken die als boosaardig werden beschouwd.

Semiramis maakte de mensen wijs, dat zij als maagd, na de dood van Nimrod bevrucht was en een zoon zou baren. De zoon zou een reïncarnatie zijn van Nimrod, die door de geboorte van dit kind weer onder de mensen zou vertoeven. Deze zoon werd Tammuz genoemd, geboren uit een maagd. Tammuz werd geboren op 25 december. Door het baren van dit ‘onbevlekte’ kind, verkreeg Semiramis de titel ‘Koningin des hemels’.

De oorsprong van de kerstboom

Tammoez werd de god van de vegetatie en de oogst, die beurtelings opkwam en stierf zoals het graan. Zijn huwelijk met de godin van de liefde en de vruchtbaarheid Ishtar (in de Bijbel: Astarte of Asjera) leidde steevast tot zijn dood. Bij de verering van Astarte horen groenblijvende bomen (ook bekend als de kerstboom, die ook een altijd groenblijvende boom is).

In sommige landen in het Midden-Oosten werden hiervoor palmbomen gebruikt, maar een spar was beter omdat de piramideachtige vorm doet denken aan de toren van Babel die met zijn punt naar het rijk der goden wees. Hierdoor verwijst ook de oorsprong van de kerstboom wederom terug naar het Bijbelse beginpunt, waarin Nimrod aanbeden moest worden. De kerstboom vindt dus uiteindelijk zijn oorsprong in het heidense Baälisme.

In de Romeinse cultuur gold de pijnboom als heilig. Tijdens Saturnalia hingen er rode bessen in als versiering. Van de Scandinavische god Odin werd geloofd dat hij speciale gaven zou schenken aan hen, die zijn heilige pijnboom naderden (verwijzend naar de geschenken die gelegd worden onder de kerstboom). De ons bekende ‘kerstboom’ vat in het kort het idee van de boomaanbidding samen. Vergulde noten en ballen symboliseren de zon (de zoon van Nimrod, Tammoez of wel de geïncarneerde Nimrod).

Voor wie het allemaal in de Bijbel na wil lezen

In de Bijbel komen we 11, of eigenlijk 12 teksten tegen, altijd in negatieve zin, waarin de (altijd) groene boom wordt genoemd. Deze ‘boomaanbidding’ heeft haar oorsprong in de Babylonische godsdienst (wat zoals eerder aangegeven voortkwam uit de verering van Semiramis voor haar zoon/echtgenoot Nimrod).

In Babylon ging men er vanuit dat uit een dode boomstronk een groene loot, een jonge boom, uit sproot. De oude, dode, stronk symboliseerde een dode Nimrod en de altijd groene boom, die uit een dode boomstronk groeide, symboliseerde Tammoez. Nimrod was a.h.w. in Tammoez geïncarneerd.

Deuteronomium. 12: 2
1 Koningen 14: 21-24
2 Koningen 16: 4
2 Koningen 17: 7-11
2 Kronieken 28:1-4
Jesaja 57: 3-5
Jeremia 2: 17- 20
Jeremia 17:2
Ezechiël 6:11-14
Ezechiël 20: 46-47

Moeder en kind verering: van Semiramis naar Osiris tot Maria

Semiramis claimde de ”geest van god, gereïncarneerd in een vrouw” te zijn. Haar symbool was de maan. Zij was de ”maagd-moeder” en al snel verschenen er overal beelden van haar met de kleine zonnegod (Tammoez) op haar arm. Semiramis vertelde dat de zonnegod hun messias (redder) was.  Daarom moesten de mensen haar en haar zoon vereren.

Deze Babylonische cultus van de moeder/kind verering, verspreidde zich over de gehele wereld. In Egypte stond het bekend onder ‘Isis’ en ‘Horus’, in Azië waren het ‘Desius’ en ‘Cybele’ en in het Romeinse Rijk ‘Jupiter’ en ‘Fortuna’.

Deze beelden en het verhaal rondom haar onbevlekte ontvangst en de moeder/kind verering, doet ons denken aan de ”Maria”-beelden met de beeltenis van ”Jezus” op haar arm. De cirkels om de hoofden van Maria en Jezus hebben ook een vergelijkbare  betekenis. De cirkel bij ”Maria” is daarbij de maan en de cirkel bij ”Jezus” symboliseert de zon.

Juist tijdens de christelijke Kerstdagen staat de moeder/kind verering bij veel christenen centraal. Een traditie die dus zijn oorsprong vindt in heidense afgoderij.

Van Roomse Saturnalia tot het christelijke kerstfeest

In de derde eeuw werd de terugkeer van de zon groots gevierd met veel offers aan de godheid Mithras. Door Romeinse soldaten werd zijn cultus in de tweede eeuw naar Rome gebracht, waar men het grote Saturnalia invoerde. Een week van feesten en grote orgieën, die duurden van 17-24 december. De echte afsluiting vond plaats op 25 december met een feest ter ere van de overwinning van het licht op de duisternis.

Toen het Christendom zich ging verspreiden zorgde de eerder genoemde feestweek voor grote problemen. Want hoe zou men de mensen weer terug naar het heidense feest kunnen krijgen? De Romeinse Teles-phorus (125-136) stelde voor de geboorte van Jezus op 25 december te vieren, ter vervanging van het Roomse Saturnalia. Niet iedereen was hiervan gediend. Uiteindelijk zou het nog meer dan twee eeuwen duren, voordat de kerk de overstap maakte en besloot om 25 december, de dag van het Romeinse feest ter ere van de zonnegod Mithras, om te dopen tot de geboortedag van Jezus.

De kerstboom, die de mensen niet op wilden geven, met name de spar, werd omgedoopt tot symbool voor de driehoekseenheid: Vader – Zoon – Heilige Geest.

Het aansteken van vuur en kaarsen (adventskrans, lichtjes in de kerstboom) als ‘christelijke ceremonie’ is eveneens van heidense oorsprong. Dit is bedoelt om de zonnegod op te vrolijken, zodat hij opnieuw zou schijnen, wanneer hij het laagste punt aan de zuidelijke hemel bereikt heeft.

Conclusie

Zoals je ziet heeft het Kerstfeest wel een Bijbelse oorsprong, maar dan wel heel anders dan de meeste mensen denken. De geboorte van Jezus is overigens nooit in de winter geweest. Volgens de geschiedenisboeken moet Jezus ergens in augustus/september zijn geboren. Het zou ook barbaars zijn geweest als Maria midden in de winter (in een land waar de winters ook koud kunnen zijn) in een stal had moeten bevallen.

De kerstboom met alle pracht en praal mag dan ontzettend mooi zijn, maar kan in Bijbelse context alleen herleid worden naar afgoderij. Net als verering van Maria en Jezus, die voor niets anders symbool staan dan een ziekelijke incestrelatie.

Kende jij de ware Bijbelse oorsprong van het Kerstfeest al?