Mijn schoolreis eindigde in hersenletsel

Wat een mooie dag had moeten zijn werd een nachtmerrie. Nu nog draag ik de gevolgen van een ongeluk dat gebeurde tijdens mijn schoolreis. Mijn schoolreis eindigde in hersenletsel.

Mijn schoolreis naar Rotterdam

Het was ergens in juli 1991, ik zat toen in groep 7. We zouden die dag met de klas op schoolreis gaan. Aanvankelijk leek alles prima te verlopen. De bus kwam netjes op tijd, we vertrokken en vol verwachting reden we richting de ontdekhoek in Rotterdam. Daar bleven we de hele ochtend en ik moet zeggen, we hebben ons allemaal prima vermaakt. Hetgeen me het meest bij is gebleven is het maken van zelfgemaakte chips, waarom juist dit? Ik kom er later op terug….

Mijn schoolreis eindigde in hersenletsel

Na het eten gingen we op weg naar Plaswijckpark (speeltuin in Rotterdam). Daar aangekomen werd het al gauw een dolle boel en iedereen rende van hot naar her. Alle attracties waren al spoedig bezet, door wat leek, een op hol geslagen bende speelse apen 😉

Op gegeven moment werd mijn aandacht getrokken door een paar leuke schipschommels. Hier moest je met z’n tweeën in gaan staan en dan kon je schommelen. Aanvankelijk zat ik met mijn zusje in zo een schommel, maar zij wilde niet echt hoog schommelen en al gauw begon het me te vervelen. Dus zijn we gestopt en heb ik een willekeurige jongen uit mijn klas aangewezen om met mij te schommelen. Voorwaarde was wel dat de jongen heel hoog moest durven te schommelen. Afijn, alle jongens deden stoer en eigenlijk heb ik gewoon blindelings iemand aangewezen.

En hup, daar gingen we. Omdat het toch nog niet hoog genoeg ging, zijn we maar op de rand van de schommels gaan staan (het ging hierbij om een ijzeren bak in de vorm van een boot met een dunne rand en in het midden stangen waaraan je je vast kon houden). Iedereen deed dit en er was nergens aangegeven dat dat niet mocht. Tot we een punt bereikten dat ik zei: “Goh, nu gaan we wel heel hoog, straks gaan we nog over de kop!” Ik genoot met volle teugen, totdat………..

Een wonder dat ik het overleefd heb

Vanaf dit punt kan ik alleen vertellen wat men mij achteraf heeft verteld. De leerkrachten stonden vanaf de kant naar ons te kijken en kwamen tot dezelfde conclusie als ik. Namelijk dat we op het punt stonden om over de kop te gaan. Zover is het echter nooit gekomen. Het volgende gebeurde echter wel: op het moment dat ik naar beneden ging, zag men mij van de schommel vallen.

Iedereen die getuige was van mijn valpartij hield zijn hart vast, maar vertelde mij later dat er engelen moeten zijn geweest die me hebben gedragen. Het geval wil namelijk dat ik de val op een normale manier never nooit had kunnen overleven. Achter de schommel stond een ijzeren hek met daarop puntige ijzeren driehoekjes (was  een ware horror geworden als ik daarop was beland en die kans was reëel aanwezig). Had ik het over het hek gered dan was er een ander hek geweest (had ik nek kunnen breken).

En op de manier waarop ik uiteindelijk viel had ik met mijn gezicht in het zand moeten landen en nog een dreun van de schommel na moeten krijgen. Wonder boven wonder en daar ben ik God werkelijk dankbaar voor, ben ik op geen enkele eerder beschreven manier gevallen. Ik ben tijdens de val gedraaid en onder de schommel terecht gekomen met mijn gezicht naar de lucht gedraaid. Ik had het overleefd!

Een trip naar het ziekenhuis met de ambulance

Ik geloof dat de leerkrachten niet wisten wat ze overkwam. Daar zie je een leerling door de lucht gaan en je vreest het ergste, maar het valt uiteindelijk mee…. De ambulance werd erbij gehaald, terwijl men mij bijbracht. Ik weet alleen nog dat er tegen mij gezegd werd dat de ambulance kwam en dat ik een ongeluk had gehad… Toen was ik weer weg.

In het ziekenhuis aangekomen bleek ik ‘alleen’ een hersenschudding te hebben. Van de onderzoeken zelf weet ik niets meer. Ik werd op een gegeven moment wakker, omdat mij iets gevraagd werd, maar daarna viel ik weer weg. De bus met leerlingen is zelfs nog langs het ziekenhuis gegaan om te horen dat het redelijk met mij gesteld was. Ook dat heb ik achteraf pas te horen gekregen.

Later die middag heeft een taxi mij en een leerkracht die de hele tijd bij me was, naar huis gereden. Al overgevend lag ik op de achterbank van de taxi en daarbij kwam elke keer de geur van de zelfgebakken chips in mijn herinnering al kon ik dat op dat moment compleet niet plaatsen, omdat ik het me totaal niet meer herinner. Achteraf het stomste wat het ziekenhuis kon doen, maar ik wilde per se naar huis. Tja, wie luistert er nu naar een 12 jarig kind????

Goed, thuis gekomen moest ik de trap op kruipen. Mijn ouders hebben me niet getild, denk dat ze niet beseften hoe ernstig de zaak was en nog een trap en toen lag ik eindelijk in bed. Wel in dat van mijn zusje, want ik lag normaal boven op ons stapelbed. Nu moet ik weer teruggrijpen naar wat mijn moeder mij vertelde want de daarop volgende uren ben ik kwijt. Ik was de hele tijd bewusteloos en alleen tussendoor als mijn moeder me wakker maakte en me naar mijn naam enz vroeg (controle om te kijken of het wel ging met mijn geheugen) was ik er even bij, alhoewel ik er niets meer van weet. Pas ruim een dag later (dat was op een donderdag) kon ik een beetje soep eten en even op zijn. Mijn geheugen was redelijk, maar toch merkte ik dat ik heel wat zaken ‘kwijt’ was.

Geen bedrust maar hele dag naar het strand

Vrijdag stond ik al meer op uit bed en begon ik weer wat te eten. En zaterdag? Toen was er het smurfenfestival in Scheveningen. Elk jaar werd dit festival gehouden en uit ervaring wist ik dat Kellog’s dan proefpakjes uitdeelde en als je slim was kon je heel wat binnenhalen. Nu was het die zaterdag al vroeg warm, maar ik moest en zou, ondanks mijn hersenschudding eruit gaan. En niemand die me een strobreed in de weg legde! Mijn ouders hadden toen weinig medische kennis en ik leek zo veel beter en ze gunden me dat pleziertje, dus ik mocht gaan. De hele dag ben ik weg gebleven. Helaas, de gevolgen zou ik mijn hele verder leven moeten dragen…

Migraine als gevolg van hersenletsel

Aanvankelijk leek het allemaal goed te gaan, al was ik vaak dingen in mijn geheugen kwijt, maar al spoedig begon ik migraine aanvallen te krijgen. En dan heb ik het over zware aanvallen waarbij ik overgaf, mijn kop in wilde slaan vanwege de vreselijke pijnen (overal in mijn hoofd) en vooral waar ik na het overgeven, eenmaal in bed, bewusteloos raakte.

Leestip: leven met migraine

Helaas heb ik nog steeds last van migraine. Het is inmiddels een heel stuk verbeterd. Ik heb mijn voeding aangepast en draag inmiddels zooltjes. De zooltjes hebben mijn schouders en nek verandert, waardoor er minder druk is.

Hadden de artsen me in het ziekenhuis gehouden en volledige bedrust gegeven, dan was het waarschijnlijk anders gelopen in mijn leven. Nu moest ik al op jonge leeftijd leren rekening te houden met zware pijnen en kon ik veel dingen die ik ervoor deed niet meer. Mijn wilde haren was ik op slag kwijt, voor mij geen attracties meer in parken, zelfs geen carrousel, geen schommel, niets! Ook nu nog kan ik bepaalde dingen niet doen, omdat mijn lichaam reageert op bepaalde schommelingen enz (al kan ik het me dus niet meer bewust herinneren, mijn lichaam doet dat wel).

Mijn gezin moet ook hiermee rekening houden en dat is best wel eens zwaar. De speeltuin heeft achteraf pas een bord geplaatst met daarop de waarschuwing dat men niet op de schommels mag staan (hoe bedoel je “ als het kalf verdronken is dempt men de put!”)…

En hoewel ik dus extra engelen had die me gered hebben, is het wel een dag die mijn leven voor altijd verandert heeft.